ارزیابى کارکرد شهرهاى جدیدایران

شهرهاى جدید به عنوان سکونتگاه هاى جدید الاحداث و فاقد هسته اولیه که براساس برنامه و ساختارى از پیش اندیشیده ایجاد شده‏ اند داراى سابقه چند هزارساله مى ‏باشند (نریمانى: 1377، ص 12). در ایران به خاطر تحولات ناشى از نفوذ سرمایه ‏دارى، شبکه و نظام شهرنشینى از حالت تعادل خارج شده و پدیده‏ هایى همچون تمرکز متروپل ‏هاى منطقه‏ اى، انباشتگى، مهاجرت هاى وسیع، شهرنشینى شتاب آلود به وجود آمده که منجر به معضلات متعددى گردیده است. در این راستا سیاست احداث شهرهاى جدید به عنوان راهکارهاى عملى و علمى براى کاهش این معضلات و به عنوان یک تجربه جدید و حرکت اساسى در نظام شهرنشینى کشور در اواخر سال 1364 مطرح گردید.(نقشه (1))